Μια ωδή στη φύση και σε κάθε έμβιο ον που περπατάει, πετάει, σέρνεται, ζει και αναπνέει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Αλλά και μια ωδή στην απόλυτη μοναξιά. Εκείνη που σε κάνει να αναζητάς ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο, μια ματιά, μια παρηγοριά, μια αγκαλιά, ένα χάδι. Είναι ένα σπαρακτικό αριστούργημα γραφής για την έννοια του να είσαι άνθρωπος. Η ιστορία μιας σκληρής ενηλικίωσης, της αναζήτησης της αποδοχής, του να ανήκουμε κάπου, σε μια οικογένεια, σε μια κοινότητα, σε μια κοινωνία. Ένα βιβλίο που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μικρός μπροστά στο μεγαλείο που κρύβει μέσα του.
Μια αυτοβιογραφία γραμμένη σε απλή γλώσσα χωρίς υπερβολές στο λόγο, χωρίς εκπλήξεις, η οποία από τη μια πλευρά σου δημιουργεί πίκρα και πόνο για όλα αυτά που συμβαίνουν κατά καιρούς σε διάφορες οικογένειες και στα μέλη της και από την άλλη ελπίδα και αισιοδοξία για όλα αυτά στην αποφασιστικότητα του ανθρώπου. Ένα βιβλίο, ωδή στην αποφασιστικότητα και στην αισιοδοξία. Ένα βιβλίο που εμπνέει και σε καλεί να σηκωθείς και να αλλάξεις το πεπρωμένο σου…
Όταν ένας αναγνώστης ανακαλύπτει την πένα του Κάρλος Ρουίθ Θαφόν συνειδητοποιεί τι πάει να πει πραγματική λογοτεχνία. Η σειρά του «Κοιμητηρίου των λησμονημένων βιβλίων» είναι ένας ύμνος στη λογοτεχνία. Για εκείνα τα βιβλία που παραμένουν ξεχασμένα στα ράφια των εκδοτικών, των βιβλιοπωλείων και των βιβλιοθηκών μας. Ένα ιστορικό, φιλοσοφικό και φιλολογικό κείμενο που μετατρέπεται σε ένα λογοτεχνικό καλλιτέχνημα γεμάτο ένταση, μυστήριο, σασπένς, έρωτα, χιούμορ πασπαλισμένο με το ατμοσφαιρικό πέπλο της εξαιρετικής γραφής του Θαφόν.
Μια ραπτομηχανή. Ένα αντικείμενο τόσο κοινό. Ένα αντικείμενο που σίγουρα βρίσκεται στα περισσότερα σπίτια και ποτέ δεν του δώσαμε σημασία. Ή τουλάχιστον όση σημασία θα του άξιζε. Και ξαφνικά όλα ζωντανεύουν στη μνήμη μας. Παίρνουν σάρκα και οστά ιστορίες, οι οποίες αν και έρχονται από το μακρινό παρελθόν έχουν πάντα κάτι κοινό με το παρόν και το μέλλον. Τους ανθρώπους που τις ενώνουν. Μέσα από την ιστορία που διαδραματίζεται, μας δίνει να καταλάβουμε από τη μια τη δύναμη των γυναικών όταν αυτές καλούνται να προστατέψουν ότι αγαπάνε και από την άλλη την ανεκτίμητη αξία των αντικειμένων που κληρονομούμε και τις περισσότερες φορές δεν τα υπολογίζουμε με το σωστό τρόπο.
Ο Πιέρ Λεμέτρ είναι από εκείνους τους λογοτέχνες που κάνουν τη συγγραφή να φαίνεται το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ο αφηγηματικός λόγος του Λεμέτρ και οι εικόνες που δημιουργεί με την πρόζα του θυμίζουν ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Τα κείμενα του παραπέμπουν σε ιλαροτραγωδία καθώς ο εύστοχος λόγος του δεν αφήνει τίποτα ασχολίαστο. «Τα χρώματα της πυρκαγιάς» είναι ένα μυθιστόρημα που αγγίζει τις πιο μεγάλες εκρήξεις αλτρουισμού των αναγνωστών μέσα από την τραγικότητα του αφήνοντας πίσω του ένα βαθύ αίσθημα ικανοποίησης και ενθουσιασμού όταν θα γυρίσει και η τελευταία του σελίδα.