Τί κοινό έχουν η γυναίκα ενός συγγραφέα, η ερωμένη του, η αδελφή του, ο πρώτος του έρωτας και η κόρη που υιοθέτησε και η οποία ήταν ενός άλλου άντρα; Τί κοινό έχουν όλες αυτές οι γυναίκες με τις γυναίκες που περπατάνε στο δρόμο, ψωνίζουν ρούχα σε ένα μαγαζί ή ακόμα και με τις γυναίκες που εκδίδονται; Όλες αυτές οι γυναίκες, αλλά ακόμα κι εγώ κι εσείς και οι φίλες σας και οι μανάδες σας ίσως ακόμα έχουν… έχουμε τις ψυχές μας διάφανες. Σε έναν κόσμο που οι άντρες είναι το ισχυρό, το κραταιό φύλο και οι γυναίκες είναι το «αδύναμο», σε έναν κόσμο που για να πάρεις μια δουλειά, για να πάρεις ψίχουλα ως αντάλλαγμα της αγάπης που δίνεις, οι γυναίκες τις περισσότερες φορές και από την πλειοψηφία των ανδρών αντιμετωπίζονται απλά ως ένα σκεύος ηδονής, ένα κομμάτι κρέας που αλίμονο κι αν έχει γνώμη, άποψη, δικά της θέλω.
Εδώ κι έναν χρόνο που κυκλοφορεί το βιβλίο της Αναστασίας Κορινθίου, διάβαζα κι άκουγα από όλους όσους το διάβαζαν ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που μιλάει για την γυναικεία κακοποίηση. Με όλα όσα είδαμε με το ελληνικό κίνημα του #metoo τους τελευταίους μήνες (κι όχι μόνο), καθώς και με την σκιά των lockdowns τόσο πέρσι την άνοιξη όσο και φέτος τον χειμώνα, απέφευγα συνειδητά να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Φανταζόμουν ότι θα είναι σκληρό αλλά όχι και το ότι κατά κάποιον τρόπο απαιτεί από τον εκάστοτε αναγνώστη του να μπει μέσα στις σελίδες του και να νιώσει τον φαύλο κύκλο στον οποίο έχουν πέσει οι ήρωές του, από όπου όχι μόνο δεν μπορούν να ξεφύγουν, αλλά «οφείλουν» να συνεχίσουν να τρέφουν την πηγή του κακού και του πόνου τους. Μία γυναίκα που την πάντρεψε ο πατέρας της με έναν άντρα που δεν αγαπούσε η ίδια -δεν τον ήξερε καν για να λέμε και του στραβού το δίκιο- η οποία περίμενε το παιδί του μεγάλου της έρωτα. Ένα παιδί που γεννήθηκε σε έναν εξαρχής κατεστραμμένο γάμο, ένα κορίτσι που δεν έμελλε να πάρει ποτέ της την αγάπη που αποζητούσε απεγνωσμένα, ένα κορίτσι που πούλησε την ψυχή της, τα νιάτα της και εν τέλει το κορμί της για να βλάψει τον άνθρωπο που της στέρησε αυτή την αγάπη. Μία άλλη νεαρή γυναίκα που αποζητούσε την αγάπη του συντρόφου της, ο οποίος δίνοντας λεφτά θεωρούσε ότι είχε κάνει το όποιο χρέος του, ασχέτως ότι της στερούσε την χαρά του να κυκλοφορήσουν μαζί, αγκαλιά, αγαπημένοι, με το φως του ήλιου. Μία γυναίκα που υπέστη κακοποίηση από άτομο της οικογένειάς της, που συνεχίζει να υφίσταται κακοποίηση γιατί κάποιες πληγές παραμένουν χαίνουσες όσα χρόνια κι αν περάσουν, ό,τι άλλο και αν μεσολαβήσει.
Κι όμως, ενώ όλα όσα ανέφερα -και πολλά άλλα που δεν μπορώ να τα αναφέρω σε ένα σύντομο κείμενο- είναι εξαιρετικά εξοργιστικά και λυπητερά, που θέλεις να λυπηθείς αυτές τις γυναίκες, αλλά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να θυμώσεις και να φωνάξεις δυνατά: «ΦΤΑΝΕΙ ΩΣ ΕΔΩ».
Η γραφή της Αναστασίας Κορινθίου έχει από τη μία πλευρά λυρικές περιγραφές άυλων πραγμάτων, συναισθημάτων, ψυχικών σκαμπανεβασμάτων και των «θέλω» των πρωταγωνιστών και πρωταγωνιστριών της. Από την άλλη πλευρά όμως έχει μια γλώσσα αιχμηρή, δηκτική, στα όρια του χυδαίου, που δεν χαϊδεύει αυτιά και δεν καθησυχάζει κανέναν. Γράφει τα πράγματα με το όνομά τους, που όσο και να ξενίζει αρχικά στον αναγνώστη, περνώντας οι σελίδες αρχίζει εύκολα να συνειδητοποιεί τι ακριβώς τι θέλει να πει μέσα από το βιβλίο της «Διάφανη ψυχή». Κατά βάθος, εισέπραξα μια καταγγελία, μια οργή για τα δικαιώματα των γυναικών -των ανθρώπων- που καταπατώνται, για τη βία που υφίστανται όχι μόνο οι ηρωίδες του βιβλίου της, αλλά και όλες οι γυναίκες γενικότερα, λεκτική, σωματική και ψυχολογική. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται μεν κρύο, αλλά έχει τίμημα σκληρό και μη επιστρεπτέο στην ψυχή, στο σώμα και εν τέλει στη ζωή του ατόμου που εκδικείται.
Δεν μπορώ να πω ότι η Διάφανη Ψυχή είναι ένα βιβλίο που μου άρεσε ή όχι. Είναι ένα βιβλίο που μου γέννησε θυμό, θλίψη, πόνο κι άλλη οργή και πολλές σκέψεις. Τί αποδεχόμαστε και τί όρια βάζουμε όλες οι γυναίκες ανεξαιρέτως στις ζωές μας, αλλά και πώς πορευόμαστε μετά τις όποιες ατυχίες, αδικίες και βίαιες συμπεριφορές του κοινωνικού μας περίγυρου. Αυτό που μπορώ να πω πάντως με το χέρι στην καρδιά είναι ότι το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να διαβαστεί από όλες τις γυναίκες -ειδικά όσες έχουν δεχθεί οποιασδήποτε μορφής βιασμό στη ζωή τους-, αλλά και από όλους τους άντρες. Ελπίζω κι εύχομαι ότι θα αφυπνιστούν αρκετοί, αν όχι όλοι όσοι θα έπρεπε.
Το βιβλίο της Αναστασίας Κορινθίου, Διάφανη Ψυχή, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Book Tales 