Να γελάσω ή να κλάψω; Μάλλον το πρώτο. Όχι, το δεύτερο. Τι λες, δεν θα της κάνω τη χάρη. Αυτό μου έλειπε, να μυξοκλαίω. Είμαι δυνατή. Δεν θα δίνω σημασία στις βλακείες τους. Χα, χα, αυτό είναι! Θα προσποιούμαι ότι συμφωνώ μαζί τους, αλλά από μέσα μου θα τις φτύνω. Κι όταν με διατάζουν, θα τα κάνω όλα στραβά και μετά θα τα ρίχνω στον μικρό. Αυτόν τον κανακεύουν ακόμα. Είναι κολλημένος στα φουστάνια της μάνας. Όμως θέλει μαεστρία το πράγμα, πρέπει να προσέχω πολύ, γιατί, αν με πιάσουν, θα φάω το ξύλο της χρονιάς μου. Αν τα καταφέρω όμως, τι γέλια θα κάνω. Θα ήμουν κοντά δεκατέσσερα και του λόγου μου όταν φορτώθηκα το σακί με το σιτάρι. Ψηλή και λεπτή σαν το κλαράκι, δοκίμασα τρεις φορές να σηκώσω τις τριάντα οκάδες και δεν τα κατάφερα. Ανέβηκα στο σκαμνί με το ένα ποδάρι και λύγισα το άλλο κοντά στο πάτωμα. «Αμάν, βρε Πολυνίκη, κάνε μια προσπάθεια. Τίποτα δεν καταφέρνεις. Πόσο πια να σε περιμένω, ένα κάρο δουλειές έχω να κάνω», είπε η Αναστασία.
Πολυνίκη. Μια κοπέλα από χωριό, γεμάτη η ζωή της από πρέπει και μη. Από τα μικράτα της. Πολυνίκη . Μια γυναίκα δυναμική που θέλει το κάτι άλλο για τη ζωή της και το διεκδικεί με κάθε κόστος. Αντιστέκεται σθεναρά σε ότι πάει να τη καθηλώσει δέσμια μιας ζωής που θέλουν οι άλλοι για αυτή. Οι συγκρούσεις με την οικογένειά της πολλές. Η κόντρα με την αδερφή της την Αναστασία καλά κρατεί, διότι η αδερφή της, είναι σίγουρο πως τη ζηλεύει. Η συνεχής διαμάχη με τη σκληρή και άδικη μητέρα της τη Καλλιόπη, που μια ζωή κακοπέρασε και θεωρεί πως αυτό πρέπει να κάνουν και τα παιδιά της. Ένας πατέρας σχεδόν άφαντος ή με μια παρουσία που δημιουργεί σχεδόν πάντα προβλήματα στην οικογένεια του. Ο προστάτης νονός που τη βοηθάει να ξεφύγει από τη μιζέρια και διαμορφώνει κατά ένα μεγάλο ποσοστό τον χαρακτήρα της. Θα τη βοηθήσει να εξελιχθεί επαγγελματικά, να γίνει ανεξάρτητη. Θα ζήσει το μεγάλο της έρωτα ;Ζήσης και Δήμος. Δυο άνθρωποι που θα τη σημαδέψουν. Θα καταφέρει τελικά να ισορροπήσει; Να νικήσει τη μοίρα και να επιβληθεί σε ό,τι την καθορίζει προδιαγράφοντας την πορεία της;
«Με λένε Ζήση. Έχεις δίκιο να με φοβάσαι με την όψη
που έχω, αλλά να σε βοηθήσω θέλω. Στου Χατζηγιαννάκη
δεν πας; Δεν θα έφτανες ποτέ εκεί με το στάρι. Ο λαός πεινάει. Θα σ’ το άρπαζαν στο άψε σβήσε».
Παίρνω φωτιά:
«Τα κατάφερα μέχρι τώρα, άρα…»«Α, δεν σηκώνεις μύγα στο σπαθί σου. Μ’ αρέσεις. Πώς σε λένε;» με ρωτά.
«Να μη σε νοιάζει. Δώσ’ μου το σακί μου, σου λέω».
Θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη ιστορία μυθιστορήματος. Για μια κοπέλα που έφυγε από το χωριό της, έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να ανέβει κοινωνικά, γνώρισε και έζησε το μεγάλο έρωτα και πολλά άλλα. Όμως όχι. Δεν πρόκειται ούτε στο ελάχιστο για ένα τέτοιο μυθιστόρημα. Ναι τα έχει όλα τα παραπάνω, αλλά έχει και πολλά περισσότερα. Η Πολυνίκη αφηγείται την πολυτάραχη ζωή της ή αφήνει κι άλλες φωνές να μιλήσουν για την ίδια μέσα από την ιστορία της.
Πρόκειται για ένα κοινωνικό και με ιστορικά στοιχεία μυθιστόρημα, αφού μέσα από τη εξιστόρηση της ζωής της ηρωίδας, περιγράφονται ιστορικά γεγονότα όπως η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Γερμανούς, ο Εμφύλιος που δίχασε και σκότωσε εκατοντάδες ανθρώπους, πολίτες της ίδιας χώρας, φέροντας τη αντιμέτωπη με σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα. Η δύσκολη δεκαετία του ’50, η μεταπολεμική ουσιαστικά περίοδος , με τη προσπάθεια πολιτικής ανασυγκρότησης και σταδιακής αποκατάστασης της χώρας. Η περίοδος της Xούντας που τη κράτησε ακόμα μια φορά πίσω. Η Μεταπολίτευση και η ανασυγκρότηση της Ελλάδας.
Και όλα αυτά μέσα από το πρίσμα της πολυτάραχης ζωής της Πολυνίκης η οποία βιώνει συνταρακτικές εξελίξεις και κάνει προσωπικές επιλογές που τη σημαδεύουν.
Οι χαρακτήρες πολλοί και διάφοροι. Η συγγραφέας έχει σκιαγραφήσει με εξαιρετικό τρόπο τη ψυχοσύνθεση τους δίνοντας μας ακριβώς τα ιδιαίτερα γνωρίσματα τους και κάνοντας μας να τους καταλάβουμε και να τους αγαπήσουμε, μισήσουμε, συμπονέσουμε.
Η αφήγηση μεστή, κινείται μπροστά και πίσω, στο παρόν και στο παρελθόν, δίνοντας μας τις απαραίτητες πληροφορίες για να φτιάξουμε το παζλ της ζωής και της ιδιοσυγκρασίας των ηρώων. Καταλαβαίνουμε τελικά ότι ίσως και να αδικήσαμε κάποιους ήρωες. Ίσως τελικά δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Ο λόγος της συγγραφέως όμορφος και συγκροτημένος χωρίς υπερφίαλες και κουραστικές περιγραφές. Τόσο ακριβώς όσο χρειάζεται »για να μπούμε στα παπούτσια» των ηρώων αλλά και να δούμε μέσα από τα μάτια τους, αυτό που αντικρίζουν και εκείνοι. Ταυτιζόμαστε με τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις ανησυχίες τους.
Ιστορίες, μυστικά, ψέματα, αλήθειες, ενοχές, φωνές συνείδησης, πάθος, φόβος, σκοτάδι και φως. Όλα καλά συνδεδεμένα με τη πένα ης συγγραφέως, χαρίζουν στον αναγνώστη ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές και σου χαρίζει όμορφες αναγνωστικές στιγμές.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Το βιβλίο του Arne Dhal «Οι φωνές της Πολυνίκης» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Book Tales 