Και έτσι κέρδισα τη καρδιά της είπε εκείνος, χαμογελώντας. Έγειρε αναπαυτικά στη καρέκλα του, σήκωσε τα χέρια πίσω από το κεφάλι και πρόταξε το στήθος. Ήταν πάντα τόσο αυτάρεσκος. Με κοίταξε, έπειτα τον ηλίθιο που καθόταν δίπλα μου, και μετά στράφηκε πάλι σε μένα. Περίμενε κάποια αντίδραση. Ήθελε να δει τα χαμόγελα μας στα πρόσωπα μας, να νιώσει το δέος μας.
Τον μισούσα. Τον μισούσα με ένα απόλυτο, φλογερό, βιβλικό τρόπο. Μισούσα που αφηγούταν την ίδια ιστορία κάθε φορά που ερχόμουν για δείπνο, κάθε βράδυ Παρασκευής. Δεν είχε σημασία ποιον έφερνα μαζί μου. Πάντοτε τους αφηγούνταν την ίδια ιστορία…. Επειδή, βλέπεις, αυτή η ιστορία ήταν το απόλυτο τρόπαιο για εκείνον. Αυτό που ήθελα να του απαντήσω ήταν πως η καρδιά της Μάρνι δεν ήταν ποτέ δική του για να την κερδίσει.
Αυτή είναι η ευκαιρία της Τζέιν να πει την αλήθεια. Το ερώτημα είναι:
ΘΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ;
Ψέματα και πράξεις που λέγονται και γίνονται συνειδητά. Ή όχι; Μήπως είναι κατ’ ανάγκη; Το συγκεκριμένο ψυχολογικό μυθιστόρημα-θρίλερ θα σε κάνει να το νιώσεις και να το αναρωτηθείς αυτό πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης του. Όλα άρχισαν με ένα μικρό ψέμα – ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΜΩΣ;
Η Τζέιν και η Μάρνι είναι αχώριστες φίλες. Από τα έντεκα ζουν τα πάντα μαζί: το σχολείο, τους πρώτους έρωτες, το κολέγιο τις πρώτες σχέσεις τους ως ενήλικες, τις πρώτες τους δουλειές, κάθε κομμάτι της καθημερινότητας. Η μια συμπληρώνει την άλλη. Η Μάρνι κοινωνική και εξωστρεφής, η Τζέιν αντικοινωνική θα μπορούσαμε να πούμε και γεμάτη ανασφάλειες.
Η Τζειν έχει μεγαλώσει μέσα σε μια οικογένεια με πολλά προβλήματα. Ένας πατέρας που κάποια στιγμή τους εγκατέλειψε, μια μητέρα που έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι χωρίς να στηρίζει ουσιαστικά τα παιδιά της, μια αδερφή που έχει διατροφικά προβλήματα σε βαθμό αυτοκαταστροφής και μια Τζέιν που ουσιαστικά είναι και μεγαλώνει μόνη της. Μοναδικό αποκούμπι η φίλη της Μάρνι. Στη ζωή της θα έρθει και θα τη φωτίσει ο Τζόναθαν, τον οποίο θα λατρέψει, αλλά η ευτυχισμένη περίοδος θα διαρκέσει πολύ λίγο, ο χωρισμός θα είναι απότομος και εξοντωτικός. Η σταθερή της θα συνεχίσει να είναι η Μάρνι.
Μέχρι που και η καλύτερη της φίλη θα γνωρίσει κάποιον, θα τον ερωτευτεί και θα τον παντρευτεί. Η κανονικότητα τους σαν φίλες φαίνεται να μην αλλάζει, μόνο που η Τζειν δεν τον συμπαθεί καθόλου. Για την ακρίβεια τον αντιπαθεί. Τον θεωρεί σνομπ, φαντασμένο, υποκριτή και αυτάρεσκο. Δεν πιστεύει ότι αγαπάει πραγματικά τη φίλη της. Και θα προσπαθήσει να της το αποδείξει. Μπορεί, όμως, η Μάρνι να εμπιστευτεί στ’ αλήθεια την Τζέιν;
Γιατί αν η Τζέιν ήταν ειλικρινής – αν δεν είχε πει ψέματα -, τότε ίσως ο άντρας της καλύτερής της φίλης να ήταν ακόμη ζωντανός…
Αυτή είναι η ευκαιρία της Τζέιν να πει την αλήθεια. Το ερώτημα είναι:
ΘΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ;
Η γραφή της Κέι είναι πραγματικά πολύ δυνατή. Παρά το γεγονός ότι το μυθιστόρημα κυλάει αργά-χωρίς αυτό να είναι κακό, εντούτοις δημιουργεί στον αναγνώστη μια αγωνία για τη συνέχεια, για το επόμενο ψέμα, για την ολοκλήρωση της ιστορίας, για τη ψυχολογική κατανόηση της ηρωίδας. Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση , βλέπουμε τα γεγονότα από τη μεριά της Τζειν με κάποιες μικρές πινελιές παρέμβασης από την αδερφή της και προσπαθούμε να καταλάβουμε… Όπως επίσης προσπαθούμε να καταλάβουμε σε ποιον απευθύνεται αυτή η αφήγηση – εξομολόγηση πέρα από τον αναγνώστη. Όταν θα μας γίνει αντιληπτό, θα είναι απόλυτα τρομακτικό….
Οι χαρακτήρες ολοκληρωμένοι με τη συγγραφέα να σκιαγραφεί ανάλογα με το χαρακτήρα του μυθιστορήματος, τη ψυχολογία του δυστυχισμένου ανθρώπου. Του ανθρώπου με εμμονές που πάντα θέλει την αποκλειστικότητα για να αισθάνεται ασφάλεια, για να μπορεί να λειτουργήσει, για να νιώθει ότι αξίζει. Του ανθρώπου που λόγω προβλημάτων από την παιδική ηλικία, λόγω συσσωρευμένων – άλυτων θεμάτων στρέφεται στην αυτοκαταστροφή (νευρική ανορεξία), ξέροντας ότι καταστρέφεται και εθελοτυφλώντας -όπως φυσικά γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις.
Η συγγραφέας μέσα από την ηρωίδα της, μας δίνει την σκέψη της για το πένθος και την απώλεια .Πως ο άνθρωπος βιώνει μια τέτοια κατάσταση και πως παγιδεύεται άθελα του σε καταστάσεις άρρωστες που δεν τον αφήνουν να κάνει το επόμενο βήμα.
Να κάτι που μαθαίνεις καθώς μεγαλώνεις, καθώς αρχίζεις να ζεις δίπλα στο θάνατο με τα πολλά του πρόσωπα, καθώς εγκαθίσταται στο κόσμο σου. Ο θάνατος μετριάζεται τους μήνες και τα χρόνια που ακολουθούν. Χάνει τις αιχμηρές άκρες του. Δεν κόβουν τόσο βαθιά και δεν σε κάνουν να αιμορραγείς με το ίδιο ακριβώς τρόπο. Καμιά φορά γελάς με κάτι που σε έκανε να κλαις πριν λίγες μέρες. Αλλά οι παλιές του άκρες, παραμένουν άκρες και ακονίζονται εκεί που δεν το περιμένεις…
Δεν μπορώ να πω αν συμπάθησα ή αντιπάθησα τη κεντρική ηρωίδα. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι μου κίνησε το ενδιαφέρον ως προσωπικότητα, ακούγοντας τη να αφηγείται την ιστορία της και προσπαθώντας να κάνει τον αναγνώστη να καταλάβει το ψυχισμό της. Είναι ένα αντίγραφο ενός μέρους του εαυτού μας -όχι φυσικά σε αυτό το βαθμό-αλλά φαντάζομαι ότι όλοι έχουμε βρεθεί παγιδευμένοι σε καταστάσεις που οι ίδιοι δημιουργήσαμε και προσπαθούμε να ξεφύγουμε πολλές φορές κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο.
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό ψυχολογικό θρίλερ, όχι τρομακτικό αλλά καθηλωτικό. Η συγγραφέας θίγει με απόλυτη επιτυχία κοινωνικά θέματα, τοξικές σχέσεις, σχέσεις γονιών παιδιών, διαταραγμένες προσωπικότητες απόρροια παιδικών τραυμάτων, δυνατή φιλία, εμμονές, πένθος. Ένα σύνολο καταστάσεων, που τις δένει πολύ καλά μέσα στο μυθιστόρημα της και μας παρουσιάζει ένα έργο εξαιρετικό.
Είναι ένα από αυτά τα βιβλία που παρά το γεγονός ότι δεν έχει το σασπένς που σε κρατάει σε εγρήγορση με τη κλασσική έννοια, εμένα προσωπικά με βύθισε σε μια ανάγνωση που δεν ήθελα να τελειώσει.
Το βιβλίο της Ελίζαμπεθ Κέι «Επτά ψέματα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας.
Book Tales 