«Όταν θα μείνει μόνο απόσταση, όταν θα μείνει μόνο απουσία και σιωπή, όταν θα έχουμε ηττηθεί, κι εσύ θα έχεις απομακρυνθεί, όταν θα έχουμε εμείς οι δυο τέσσερις τοίχους γύρω απ’ το κενό, όταν κι ο ουρανός θα μας μισεί, όταν δεν θα υπάρχεις ούτ’ εσύ. Τι θα μείνει από μένα; Τι θα μείνει από σένα;»
«Πάλεψα με το μαξιλάρι… Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα»… Με τη φράση του Γάλλου τραγουδιστή, ηθοποιού και τραγουδοποιού Αλαίν Μπασούνγκ επιλέγει ο Μισέλ Μπυσσί να εισάγει τους αναγνώστες σε μια ιστορία ενός απόλυτου έρωτα και μιας ανιδιοτελής αγάπης διαφοροποιώντας εντελώς τον εαυτό του ως συγγραφέα. Μπυσσί και μυστήριο όμως πάνε μαζί οπότε δεν μπορεί να λείπει και εδώ το μυστηριακό στοιχείο για όλες τις πράξεις των ηρώων που έχει πλάσει ο συγγραφέας. Παρόλα αυτά το «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα» είναι η ιστορία μιας απαγορευμένης αγάπης γραμμένη με τον ιδιαίτερο τρόπο και την απίστευτη λογοτεχνική γραφή του Μισέλ Μπυσσί.
«Οι πιο όμορφες ερωτικές ιστορίες δεν πεθαίνουν ποτέ…» γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου και συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Γιατί οι πιο όμορφες ιστορίες αγάπης παραμένουν χαραγμένες για πάντα μέσα στην ψυχή και στην καρδιά σου και δεν ξεχνιούνται ποτέ. Πάντα υπάρχουν εκεί για να μας θυμίζουν όλα εκείνα τα έντονα συναισθήματα που μας δημιουργήσαν και που μας έκαναν να φανταζόμαστε ότι ήμασταν οι τελευταίοι άνθρωποι πάνω στη γη. Σίγουρα έχετε αγαπήσει τόσο βαθιά, τόσο έντονα και τόσο αληθινά έτσι δεν είναι;
«Όταν βυθιστούν τα νησιά μας… Όταν σπάσουν τα φτερά μας… Όταν το κλειδί σκουριάσει του θησαυρού που ‘χουμε χάσει… Δεν θ’ απομείνει τίποτ’ από μας… Όταν χαθεί το πανηγύρι μες στης ζωής το χωνευτήρι… Όταν του πρωινού η σκόνη τη μοίρα αρχίσει να θολώνει… Τι θ’ απομείνει από μας;»
Και όπως γράφει και ο Μπυσσί… οι πιο όμορφες ιστορίες αγάπης, πέρα από τις αναμνήσεις μας, ζουν παντοτινά και μέσα από τις ανελέητες συμπτώσεις που επινοεί το μυαλό μας… Όταν όμως στη ζωή της Νατύ αυτές οι συμπτώσεις γίνονται υπερβολικά πολλές θα αρχίσει να αναρωτιέται αν κάποιος προσπαθεί να την κάνει να ζήσει ξανά την ερωτική περιπέτεια που εξαιτίας της παραλίγο να τα τινάξει όλα στον αέρα… Όταν το παρελθόν και το παρόν επαναλαμβάνονται σε τέτοιο σημείο που κάθε λογική εξήγηση καταρρίπτεται υπάρχει περίπτωση ο χρόνος να μπορεί να γυρίσει προς τα πίσω; Τελικά μήπως τίποτα δεν είναι τυχαίο; Μήπως όλα είναι προκαθορισμένα;
Ο Μπυσσί μας ταξιδεύει στο Μόντρεαλ, στο Σαν Ντιέγκο, στη Βαρκελώνη και στην Τζακάρτα μέσα από ένα κατοπτρικό ταξίδι ανάμεσα στο 1999 και το 2019 ξεδιπλώνοντας μια ιστορία πάθους και σασπένς κάνοντας την καρδιά μας να χτυπήσει στους πιο δυνατούς της ρυθμούς. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη Νατύ και τον Υλιάν, δύο ανθρώπους που η μοίρα τους έφερε τον έναν απέναντι στον άλλον στην πιο λάθος στιγμή της ζωής τους. Τι κάνεις όταν βρίσκεις την αδελφή ψυχή σου αλλά δεν μπορείς να είσαι μαζί της χωρίς να πληγώσεις τους ανθρώπους που έχεις ήδη στη ζωή σου; Αποχωρείς σιωπηλά βυθίζοντας τον εαυτό σου σε μια αιώνια καταδίκη θλίψης και πονεμένων αναμνήσεων ή τα τινάζεις όλα στον αέρα δίχως να σε νοιάζουν οι συνέπειες των πράξεων σου;
«Όταν ο τελευταίος γύρος του χορού μας φέρει στο κατώφλι του σπιτιού… Όταν στο τέλος της καρδιάς μας τα φτερά θα λιώσουν σαν να ήταν κέρινα… Όταν τα τρελά μας γέλια φυλακίσουν κι οι αναστεναγμοί απ’ το στήθος ξεχειλίσουν… Τι θα ‘χει μείνει από το χτες;… Όταν οι φλόγες που μας καίνε τις νυχτιές γίνουν αγρύπνιες βασανιστικές… Όταν η χάρη της αυγής η ξαφνική γίνει βαρεμάρα πρωινή… Όταν του για πάντα η λαχτάρα γίνει της ανίας η κατάρα… Τι θα μείνει αύριο;»
Το «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα» δεν είναι άλλη μια ιστορία αγάπης και έρωτα αλλά είναι μια καταβύθιση στο μυαλό και στην ψυχή της ηρωίδας του Μπυσσί, Νατύ, βγάζοντας στην επιφάνεια όλα εκείνα τα συναισθήματα που έκρυβε για περίπου 20 χρόνια παρασύροντας μας στη δίνη του απόλυτου έρωτα της στο πρόσωπο ενός περιπλανώμενου καλλιτέχνη, του Υλιάν. Ενός έρωτα που όχι μόνο φαντάζει ποιητικός στα μάτια μας αλλά είναι κιόλας μέσα από την πρόζα αλλά και τους στίχους του Μισέλ Μπυσσί αποκαλύπτοντας μας και μια άλλη πτυχή του ως συγγραφέα που σίγουρα θα κερδίσει τις εντυπώσεις σας.
Προσωπικά δεν είμαι των ρομαντικών μυθιστορημάτων μόνο που εδώ ο Μπυσσί δεν γράφει απλά ένα ρομάντσο αλλά μια υπέροχη λογοτεχνική παρτιτούρα αγάπης και έρωτα που θα κάνει την καρδιά σας να χτυπήσει πολύ δυνατά και θα μείνει χαραγμένη μέσα σας για πολύ καιρό… Ίσως και για πάντα… Η εναλλαγή μεταξύ των δύο εποχών γίνεται με πολύ βατά βήματα σαν να ζούμε παράλληλα με τους ήρωες τις πτυχές μιας ολόκληρης ζωής αφήνοντας ένα πέπλο μυστηρίου να πλανιέται στον αέρα από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Ήρωες που θα τους συμπονέσετε, θα τους κατανοήσετε πλήρως και θα τους δικαιολογήσετε κιόλας για τις πράξεις τους καθώς βυθίζεστε στην αφήγηση του Μπυσσί ώσπου στο τέλος θα έχετε ανάμεικτα συναισθήματα θλίψης και χαράς ταυτόχρονα.
«Άσε μου λίγο από σένα… Μια φλουδίτσα, ένα κλαδάκι, πέταλο στον ανθό σου… Τρεις παγιέτες, δύο χνούδια, ένα φύλλο της καρδιάς σου… Λάμψη από το χαμόγελο σου… Τη χροιά από τη φωνή σου… Κομματάκι απ’ τα πλευρά σου… Άγγιγμα από τα δάχτυλα σου… Ψήγμα από τα σωθικά σου… Ένα φύλλο απ’ την καρδιά σου… τρεις παγιέτες, δύο χνούδια… Πέταλο απ’ τον ανθό σου…»
Δύσκολα συγκινούμαι με βιβλίο αλλά κυριολεκτικά το «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα» με έκανε κομμάτια, τρύπωσε μέσα στην ψυχή και στην καρδιά μου, μου δημιούργησε έναν κόμπο στο λαιμό, με έκανε να δακρύσω για αυτές τις χαμένες ψυχές και να σκεφτώ πολύ αυτό το «Άσε μου λίγο από εσένα» που λέει ο Υλιάν στη Νατύ γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να την έχει για πάντα κοντά του… Συναισθήματα εκκολαπτόμενα… Αποσπάσματα οδυνηρά… που πονάνε… που αφήνουν ανοιχτές πληγές… που μας κάνουν να σκεφτόμαστε τη ζωή μας… όσα δεν έχουμε κάνει ακόμα… και έπρεπε να γίνουν… Τις επιλογές που κάνουμε… και τις τύψεις που μας δημιουργούν… Το μερίδιο ευθύνης που φέρνουμε απέναντι στους ανθρώπους που είναι δίπλα μας… Στα διλήμματα της ζωής…
Ο Μισέλ Μπυσσί στο «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα» φέρνει κυριολεκτικά στην επιφάνεια μια άλλη πτυχή του συγγραφικού του εαυτού αποδεικνύοντας μας πόσο πολυδιάστατος είναι όχι μόνο ως συγγραφέας αλλά και ως άνθρωπος. Ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο βιβλίο που μελετά την αγάπη με Α κεφαλαίο, εκείνη την αγάπη που δεν είσαι σίγουρος ότι θα συναντήσεις ποτέ στη ζωή σου… Την αγάπη που σου συστρέφει τα σπλάχνα, που σου σφίγγει την καρδιά, που σου σταματά την αναπνοή, που σου δημιουργεί ρίγη σε κάθε άγγιγμα, που σε πνίγει σαν τσουνάμι συναισθημάτων… Ο Μπυσσί καταφέρνει το ακατόρθωτο… Καταφέρνει να μας κάνει ένα με το βιβλίο σαν να είμαστε και εμείς ανάμεσα στους ήρωες του και ζούμε από πρώτο χέρι την ιστορία τους. Σαν να παλεύουμε και εμείς με το μαξιλάρι βλέποντας άγρια όνειρα… σιγοψιθυρίζοντας τους στίχους του Υλιάν προς τη Νατύ…
«Άσε μου λίγο από σένα… Μια γραμμή από τη μορφή σου… Μια σκέψη από το μυαλό σου… Μια σκιά απ’ το μέτωπο σου… Πριν το κενό, μια ρυτίδα… Απ’ το αίμα μια ρανίδα… Μια σταλίτσα για τον δρόμο… Μια σταγόνα, χελιδόνα… Μια φλουδίτσα, ένα κλαδάκι, πέταλο από τον ανθό σου… Τρεις παγιέτες, δύο χνούδια, ένα φύλλο απ’ την καρδιά σου… Όμως άσε μου λίγο από σένα…»
To βιβλίο του Μισέλ Μπυσσί «Άγρια όνειρα θα ‘βλεπα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Book Tales 