«Έπεφτα. Έπεφτα στο κενό και στο άπειρο, στο βάθος και την άβυσσο, στη θάλασσα και τον ουρανό. Βυθιζόμουν στο χάος και τη γαλήνη, στην παλίρροια και την άμπωτη. Ήμουν εγώ και δεν ήμουν εγώ, ήμουν ο εαυτός μου και κάποιος άλλος, ζούσα το παρόν και το παρελθόν, ήμουν νεκρός και ζωντανός.»
Ένας νέος συγγραφέας και ένα βιβλίο που σε μαγνητίζει να το διαβάσεις μόλις γευθείς την περίληψη του οπισθόφυλλου. «Με σκότωσαν. Με κήδεψαν. Δεν ξέρω ποιος είμαι. Θα εκδικηθώ.» Ποιος μπορεί κάποιος που είναι νεκρός να αναζητά εκδίκηση είναι το πρώτο που περνάει από το νου. Είναι όμως στα αλήθεια νεκρός ή είναι νεκρός για όλους τους άλλους; Μήπως και για τον ίδιο του τον εαυτό; Χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν, χωρίς πρόσωπο αμφιταλαντεύεται μεταξύ νέας και παλιάς ζωής, μεταξύ του παλιού και του νέου εαυτού του, μεταξύ παρελθόντος και παρόντος. Ένα ντεμπούτο πραγματικά αξιοθαύμαστο γραφής, πλοκής, υπόθεσης, αγωνίας, ίντριγκας, δολοπλοκίας και καταιγιστικών εξελίξεων σε ένα ταξίδι μιας εσωτερικής πάλης που δεν λέει να σιωπήσει, να ηρεμήσει, να καταλαγιάσει…
Πως καταφέρνει κάποιος να συμφιλιωθεί με αυτή την ιστορία, με αυτή την φρενήρη πλοκή, με αυτό το πυκνογραμμένο αλλά άριστα γραμμένο κείμενο, με αυτή την σχιζοφρενή αφήγηση τη γεμάτη ανατροπές, με αυτό το τόσο απρόσμενα ανατριχιαστικό τέλος; Πως καταφέρνει κάποιος να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα του καθώς το διαβάζει, σελίδα τη σελίδα, λέξη τη λέξη;
«Ένιωθα τη σήψη που μου περιέγραφε, την ένιωθα να βγαίνει από μέσα μου, τη γευόμουν στη γλώσσα μου, ένιωθα τον πόνο, τη θλίψη, την απόγνωση, την ενοχή, τα ερωτήματα, γιατί, γιατί, γιατί… Το γκρίζο του ουρανού έγινε μαύρο, η βαριά σκιά του άντρα έπεσε πάνω μου και με κάλυψε σαν μαύρο σάβανο, σαν κατάμαυρο ρυάκι στη μέση μιας απύθμενης σκοτεινής λίμνης. Όχι, πρέπει να ξεφύγω απ΄τη σκιά, ούρλιαξα σιωπηλά, πρέπει να ξεφύγω! Όμως τα πόδια μου ήταν καρφωμένα στο έδαφος, το κορμί μου έγινε ασήκωτο σαν να ζύγιζε εκατό τόνους, η σκιά με βύθιζε στο σκοτάδι…»
Ειλικρινά ποτέ δεν φανταζόμουν οτι η εκδίκηση έκρυβε τόσα μυστικά. Ποτέ μέχρι τώρα δεν αγωνιούσα τόσο με έναν ήρωα βιβλίου. Μια χαμένη ταυτότητα, ένα κατεστραμμένο πρόσωπο, ένα μυαλό άδειο από αναμνήσεις. Και όμως είναι όλα εκεί. Αρκεί να ψάξει να βρει μέσα του τις απαντήσεις. Κάτι πρέπει να τον ταρακουνήσει. Να γυρίσει ο διακόπτης και το σκοτάδι να γίνει φως. Ποιος πραγματικά είναι; Ποιος είναι ο πραγματικός του εαυτός; Και αυτή η πτώση στο κενό που θα τον οδηγήσει; Τι όπλισε το χέρι του δολοφόνου του; Τι κρύβεται στο σκοτάδι;
Και οι σελίδες να γυρνούν και η απάντηση να μην έρχεται, να βρίσκει τοίχο. Να σκάει πάνω του με δύναμη και να γίνεται κομμάτια. Πότε θα έρθει η λύτρωση; Αλλάζεις σελίδα και ελπίζεις να σου αποκαλυφθούν όλα. Ο δημιουργός όμως της ιστορίας σου δίνει ψήγματα. Σταλάζουν οι απαντήσεις από ένα σταγονόμετρο σιγά σιγά και εσύ τρώς τις σάρκες σου. Μέχρι που φτάνεις στην τελευταία σελίδα. Στο τέλος. Που δεν μοιάζει με κανένα άλλο. Που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό να παλεύεις να ερμηνεύσεις μέσα σου αυτό που διάβασες. Το ταξίδι τέλειωσε. Η εσωτερική πάλη του ήρωα έληξε. Η δική σου όμως τώρα αρχίζει…
«Έβλεπα σώματα, σκοτεινά κορμιά να ρίχνουν τη σκιά τους πάνω στον τάφο, να κρύβουν το φως του ήλιου, του ελάχιστου φωτός που έφτανε μέχρι το φέρετρό μου, μέχρι το παγωμένο, νεκρό κορμί μου. Προσπαθούσα να διακρίνω πρόσωπα, δεν τα κατάφερνα, τα πρόσωπα ήταν σκοτεινά και αδιαπέραστα… Δεν είναι άνθρωποι,… είναι στοιχειά. Φθονερά και καταχθόνια πλάσματα του κάτω κόσμου, που τσακώνονται πάνω από τον τάφο μου για το ποιο θα πάρει την ψυχή μου. Τη μαύρη, κολασμένη ψυχή μου που την ένιωθα να φεύγει από μέσα μου και έτρεμα στην ιδέα ότι θα γινόταν λάφυρο για τους αγγέλους της κολάσεως, που ούρλιαζαν σαν τα κυνηγόσκυλα που στήνουν καρτέρι για να αρπάξουν και ξεσκίσουν τη λεία τους…»
Ο Ξενοφώντας Φύτρος κάνει την εμφάνιση του με ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ δίνοντας στο αναγνωστικό κοινό ένα βιβλίο που πραγματικά σε καθηλώνει. «Ο Θεός του πολέμου» είναι η εσωτερική κραυγή του ήρωα του που αγωνίζεται να ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό. Ξεχασμένος από όλους, θαμμένος από τη ζωή και την κοινωνία μετά από την απόπειρα δολοφονίας του αποφασίζει να πάρει τη μοίρα του στα χέρια του και να ξεθάψει ότι του στέρησαν οι σφαίρες που του παραμόρφωσαν το πρόσωπο και του στέρησαν τις αναμνήσεις του. Η άνοδος στην επιφάνεια θα είναι κοπιαστική και επώδυνη. Η αλήθεια θα του φανερωθεί ορμητικά και θα τον παρασύρει στα αφηνιασμένα της κύματα. Θα τον φέρει σε δίλημμα. Είναι θύμα ή θύτης τελικά;
Ο συγγραφέας έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Η γραφή του βγαίνει και ρέει αβίαστα στο χαρτί. Σαν να κάθεται δίπλα σου και να σου εξιστορεί την ιστορία πριν αποτυπωθεί με το μελάνι στις σελίδες του βιβλίου. Οι σκέψεις του ήρωα του σε κάνουν κοινωνό του προβλήματος του. Συμπάσχεις μαζί του μέσα από την αγωνιώδη του προσπάθεια να ανακαλύψει ποιος είναι, γιατι έχει γίνει τόσο πολύπλοκη η ζωή του, τι κρύβεται μέσα στο μυαλό του, ποια είναι τελικά η αλήθεια. Ο Άρης, ο θεός του πολέμου, είναι μπροστά σου. Ένας νεκροζώντανος που ζητάει εκδίκηση. Γίνεται όμως να εκδικηθείς τον ίδιο σου τον εαυτό; Γίνεται να παλέψεις μαζί του και να βγεις νικητής; Γίνεται να λυτρωθείς από τα αμαρτήματα του παρελθόντος;
Σκοτεινά τα μονοπάτια του μυαλού και πως να τα φωτίσεις χωρίς να πληγώσεις και να πληγωθείς….
«Ό,τι κρύβεται αποκαλύπτεται, ό,τι ήταν θαμμένο ξεθάβεται, ό,τι υπήρχε υπάρχει ακόμα. Ήταν θέμα χρόνου, η αλυσίδα της άγκυρας σύντομα θα τέλειωνε, τα μυστικά θα έρχονταν στο φως, το χάος θα ξεσπούσε, ο άνεμος ούρλιαζε, οι βροντές ξεκούφαιναν, οι αστραπές προμήνυαν τους κεραυνούς που θα έπεφταν. Ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα, τα γρανάζια είχαν αρχίσει να δουλεύουν, η αλυσίδα λιγόστευε, η ώρα πλησίαζε, τα δεσμά έσπασαν. Η λήθη νικήθηκε…»
Book Tales 