Η συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου με τίτλο Αποδοχή Κληρονομιάς, ξεκινάει με τον Μαίστρο. Ένας νεκρός ζωγράφος μας αφηγείται την ιστορία του. Πως πέθανε πριν από πολλά χρόνια. Ήταν γεννημένος και μεγαλωμένος σε ένα μικρό χωριό, ο Θεός να το κάνει, με ελάχιστα σπίτια, με τη φύση δίπλα τους να οργιάζει. Είχε μάθει να αγαπάει τη φύση μέσα από τους πίνακές του. Και ξαφνικά τον πήραν στον πόλεμο. Να πολεμήσει, του είπαν, στην Σμύρνη. Πώς να κρατήσει όπλο ένας άνθρωπος του πνεύματος, ένας καλλιτέχνης;;; Ήταν επομένως, ένας κακός στρατιώτης και έμελλε να γίνει χειρότερος όταν από απλή τύχη ανακάλυψε ότι λίγο πιο πέρα από εκεί που διεξαγόταν η μάχη, υπήρχαν μερικά σπιτάκια με δερβίσηδες. Εκστασιάστηκε τόσο πολύ από τον χορό που στην έφοδο των συστρατιωτών του, αντί να σκοτώσει τους Τούρκους, σκότωσε τον Έλληνα. Όχι από λάθος, όχι… Είναι ανανδρία να σκοτώνεις άοπλους ανθρώπους. Είναι ανανδρία να σκοτώνεις αυτούς που δεν θα σε πειράξουν ποτέ. Έτσι προτίμησε κι αυτός ο ίδιος να πεθάνει… Χορεύοντας με τη στολή του δερβίση. Ένα διήγημα αντιπολεμικό που περνάει με το καλημέρα σας πολλά μηνύματα και σου ανοίγει την όρεξη για το τι θα επακολουθήσει.
Ακολουθούν άλλα 15 διηγήματα. Αν με ρωτάτε αν ξεχώρισα κάποια ιστορία, δεν μπορώ να σας απαντήσω. Ήταν σταχυολογημένες μία προς μία. Αγάπησα τους απλούς, σχεδόν άγριος ανθρώπους της υπαίθρου, αυτούς που με σωματικό κόπο και ιδρώτα κερδίζουν το ψωμί τους, αυτούς που η μοίρα χτυπάει αλύπητα.
Πατεράδες χάνουν τα παιδιά τους, παιδιά που προσπαθούν για να σώσουν τους οικείους τους και καταλήγουν να χάνουν τη ζωή τους για να βρουν τα σπάνια βοτάνια στο βυθό της θάλασσας.
Η θάλασσα και η μοίρα της. Η θάλασσα που δεν δαμάζεται και δε χαρίζεται σε κανέναν. Όσο τη φοβάσαι, τόσο σε κυνηγάει. Και στο πιο απομακρυσμένο βουνό, έρχεται για να σε στοιχειώσει και να το στοιχειώσεις.
Η ύπαιθρος ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Βουνό, θάλασσα, δάση, χωράφια, υπερπόντια ταξίδια, κακουχίες και βαναυσότητα. Από όπου και να πιάσει κανείς τις ιστορίες που περικλείονται μέσα στη συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου, η καρδιά του θα σκιρτήσει, θα χάσει παλμούς και το αμέσως επόμενο λεπτό θα αρχίσει να χτυπάει σαν τρελή.
Σε πολλά σημεία, η πλειοψηφία των ιστοριών του, μου θύμισε διηγήσεις του παππού και της γιαγιάς (ή και μεταφορά αυτών σε μεταγενέστερες γενιές). Όλοι όσοι μεγαλώσαμε με γιαγιάδες και παππούδες έχουμε ακούσει αντίστοιχες ιστορίες. Ανθρώπινες από τη μία, με στοιχεία υπερφυσικού πολλές φορές από την άλλη. Όχι όμως το υπερφυσικό στοιχείο με τα φαντάσματα. Το υπερφυσικό ως προς την ίδια τη φύση των ανθρώπων, όταν καλούνται λόγω συνθηκών να ξεπεράσουν τα όριά τους, όταν τους δοκιμάζει σκληρά η ίδια η ζωή.
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε μια ιστορία, Ο θάνατος στις καλαμποκιές. Δεδομένου ότι λίγο ή πολύ οι περισσότεροι είμαστε παιδιά των πόλεων και ερχόμαστε σε επαφή με τη φύση και τις γεωργικές εργασίες σε κάποιο ταξίδι διακοπών στην καλύτερη, φάνηκε πόσο πολύ είχε ψάξει όλες τις πληροφορίες για την σπορά και όλη τη διαδικασία της καλλιέργειας του καλαμποκιού. Δεν έμεινε όμως μόνο σε μια «απλή» ιστορία στην οποία θα μπορούσε να πει κανείς ότι μας κάνει επίδειξη γνώσεων. Στήνει, σε μικρό ομολογουμένως χώρο, μια κλιμακωτή εξέλιξη των γεγονότων που έρχεται να κορυφωθεί στην τελευταία πρόταση και να προκαλέσει σοκ στον αναγνώστη.
Η έρευνα που έχει κάνει ο Ανδρέας Νικολακόπουλος, φαίνεται από τις πρώτες σελίδες. Έχει ψάξει γενικά τις διαλέκτους σε μικρά χωριά ανά την Ελλάδα. Ιδιωματισμοί και ντοπιολαλιά με «χωριάτικες» λέξεις απλών αγράμματων ανθρώπων, αλλά με πολλή δουλειά και πόνο στα χέρια και στη ζωή τους. Η σκιαγράφηση των τοπίων είναι καταπληκτική.
Παρότι δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα τα διηγήματα, καθότι πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο «καίει» κανείς καλές ιδέες, για δυνατά βιβλία, σε μια τόσο μικρή φόρμα, ωστόσο η συλλογή του Ανδρέα ήρθε για να με διαψεύσει. Θεωρώ πως έχει να μας προσφέρει πολλά και ωραία κείμενα λογοτεχνίας. Ανυπομονώ, πραγματικά, να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του, και γιατί όχι και κάτι μεγαλύτερο.
Στα διηγήματα φαίνεται η μαεστρία του εκάστοτε συγγραφέα: τι θα κόψει, τι θα ράψει και πως θα παρουσιάσει μία άρτια ιστορία που δεν αφήνει κενά από καμία πλευρά των ηρώων της. Που δεν θα φανεί ότι βιάστηκε να την κλείσει και να τη συμμαζέψει. Που δεν θα φλυαρεί με ανούσιες περιγραφές, αλλά ούτε και θα στερείται εντελώς αυτών. Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος, με το βιβλίο του Αποδοχή Κληρονομιάς κατάφερε να βρει τη χρυσή τομή και να με κερδίσει, επομένως είναι από τα βιβλία που θα προτείνω σε φίλους και γνωστούς από εδώ και στο εξής.
Η συλλογή διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου, Αποδοχή Κληρονομιάς, κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Book Tales 