«Μαύρη θεά του σκότους, έλα απόψε να πιεις από το ποτήρι της θυσίας, κόκκινο αίμα αχνιστό…»
Η Σελήνη υπήρχε από την αρχή του κόσμου στον ουρανό. Μέσα από ευρήματα που έχουν έρθει στην επιφάνεια από αρχαιολογικές ανασκαφές και ιστορικές αναφορές οι διάφοροι λαοί της γης λάτρευαν τη Σελήνη σαν θεά. Της έδιναν ανθρώπινη υπόσταση και παντού – σε όλο τον κόσμο – εμφανιζόταν μια θεά μάγισσα της Σελήνης. Οι Βαβυλώνιοι είχαν την Ιστάρ, οι Φοίνικες την Αστάρτη, οι Αιγύπτιοι την Ίσιδα και εμείς στην Ελλάδα είχαμε την Εκάτη. Οι άνθρωποι λάτρευαν και φοβόντουσαν ταυτόχρονα τη Σελήνη και θεωρούσαν ότι σε κάθε χάση της ερχόταν η καταστροφή και ο θάνατος.
Ο Δανιήλ Αντωνίου ήταν τσιφλικάς στο μικρό χωριό του Ελαιοχωρίου. Μια πανέμορφη τοποθεσία με μικρά πέτρινα σπίτια με ξύλινες σκεπές και πολύχρωμους ευωδιαστούς κήπους. Μετά τον αιφνίδιο θάνατο του η μεγάλη του περιουσία περιέρχεται στα χέρια του εγγονού του Έκτορα με βάση τη διαθήκη που είχε προλάβει να κάνει πριν πεθάνει. Ο Έκτορας αναγκάζεται, στην ουσία, να αφήσει πίσω την Αθήνα και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού και να αναλάβει τα κτήματα του παππού του, τον οποίο είχε να δει από τα πέντε του χρόνια καθώς ο πατέρας του είχε κόψει κάθε δεσμό με το παρελθόν του αλλά και με τον ίδιο τον Δανιήλ Αντωνίου.
Χωρίς να το καταλάβει θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα σκοτεινό μυστικό που κρύβεται στα σπλάχνα του μικρού και ειδυλλιακού χωριού. Κατά τα λεγόμενα των κατοίκων ο παππούς του ήταν ένας μοχθηρός άνθρωπος και όλοι τον φοβόντουσαν. Έλεγαν ότι εξασκούσε τη μαύρη μαγεία και ότι ευθυνόταν για τον θάνατο της γυναίκας του. Ο Έκτορας από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στο σπίτι του παππού του αισθανόταν την αύρα του να τον πνίγει και να αιωρείται κάτι απειλητικό στον αέρα χωρίς όμως να δίνει σημασία στις προκαταλήψεις των κατοίκων. Μέχρι που θα έρθει σε επαφή με δύο αρχαιολόγους, την Αντιγόνη και την Κοραλία, που θα τον πείσουν ότι όσα λέγονται από τους κατοίκους είναι αληθινά. Ότι μέσα στην καρδιά του χωριού κατοικεί ο ίδιος ο διάβολος, μια πανάρχαια οντότητα του κακού που απειλεί να τους κατασπαράξει όλους.
Το βιβλίο της Κατερίνας Κοφινά «Σκισμένες σελίδες» αντλεί το θέμα του μέσα από τη μυθολογία μας η οποία παίρνει σάρκα και οστά έχοντας το πρόσωπο της θεάς Εκάτης. Μιας διαβολικής και βρωμερής οντότητας με τρία σώματα και τρία κεφάλια, ένα κορμί γεμάτο φολίδες, έξι χέρια με γαμψά νύχια. Ένα μοχθηρό και βρωμερό πλάσμα βγαλμένο μέσα από την ίδια την κόλαση. Η Εκάτη πραγματικά εμφανίζεται με τρία κεφάλια και τρία σώματα αλλά όχι όπως την περιγράφει η συγγραφέας στο βιβλίο της. Ήταν η θεά της μαγείας, της νύχτας, του φεγγαριού, των φαντασμάτων και της νεκρομαντείας. Στις αγγειογραφίες απεικονίζεται να κρατά δύο δάδες που συμβολίζουν τη σοφία και το φως, ενώ ενίοτε εμφανίζεται να φορά φούστα και κυνηγετικές μπότες όπως η θεά Άρτεμις. Χαρακτηρίζεται ως η θεά των διασταυρώσεων – σταυροδρόμια – λόγω της συμβολικής τριπλής της μορφής. Με βάση όλα τα παραπάνω η Κατερίνα Κοφινά δημιουργεί την διαβολική εκδοχή της Εκάτης αφού σύμφωνα με το μύθο ήταν εκείνη που άκουσε τις φωνές της Περσεφόνης όταν απήχθη από τον Άδη και βοήθησε τη Δήμητρα στην αναζήτησης της καθοδηγώντας την μέσα στη νύχτα με αναμμένες δάδες. Κατόπιν ακολούθησε την Περσεφόνη στον Κάτω Κόσμο και ήταν μια από τις πιστές συντρόφισσες της.
Με απλή γραφή η Κατερίνα Κοφινά δίνει στο αναγνωστικό κοινό ένα πολυπρόσωπο βιβλίο που είναι ξεκάθαρο ότι έχει εμπνευστεί από τις ιστορίες του αξεπέραστου συγγραφέα λογοτεχνίας τρόμου Lovecraft. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στις πρώτες του σελίδες υπάρχει απόσπασμα από το διήγημα του Lovecraft «Ο καταχθόνιος τρόμος». Οι επιρροές της όμως καθώς διαβάζουμε τις «Σκισμένες σελίδες» θα ανακαλύψουμε ότι προκύπτουν και από άλλους κλασικούς συγγραφείς όπως ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, η Αγκάθα Κρίστι, ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ και ο Ιούλιος Βερν. Γιατί η ιστορία που έχει πλέξει στη φαντασία της η Κατερίνα Κοφινά μπορεί να συγκαταλέγεται στη λογοτεχνία τρόμου αλλά δεν παύει να έχει μέσα της και στοιχεία φαντασίας, νουάρ ατμόσφαιρα αλλά και γκόθικ γραφή. Δημιουργεί ένα γκοτέσκο σκηνικό καλά κρυμμένο κάτω από την ομορφιά ενός μικρού χωριού όπου κανείς δεν φανταζόταν το σκοτεινό μυστικό που κρυβόταν σε αυτό. Τις βδελυρές πράξεις που αποτελούσαν μίασμα για το Ελαιοχώρι και γενικά για κάθε πολιτισμένη κοινωνία όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται μέσα στο βιβλίο.
Οι «Σκισμένες σελίδες» είναι η αιώνια πάλη ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Ενός κακού που έχει μορφή αλλά δεν μπορείς να τη δεις καθώς είναι καλυμμένη από την ομορφιά. Θέλοντας να προσωποποιήσει αυτές τις δύο αντίθετες έννοιες η συγγραφέας δημιουργεί τη Λυδία, μια μοχθηρή ύπαρξη, όπου η κακία είναι στο αίμα της και μέσα της κρύβει μια απέραντη σκοτεινιά. Είναι τρομερά έξυπνη και πανούργα, αδιαφορεί για τις καλές πράξεις, δεν αντέχει το φως το ήλιου και λατρεύει το φεγγάρι. Μια γυναίκα όπου μέσα της υπάρχει η ίδια η κόλαση. Στον αντίποδα βλέπουμε δύο γυναίκες ναι μεν διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με μια μεγάλη αγάπη. Την αρχαιολογία. Η καλοσυνάτη Αντιγόνη και η αυταρχική Κοραλία αντιπροσωπεύουν το καλό και θα παλέψουν σθεναρά ώστε αυτό να επικρατήσει ξανά και το Ελαιοχώρι να νικήσει το σκοτάδι που απειλεί να το καταπιεί ολοκληρωτικά. Σε αυτή τη μάχη θα έχουν συνοδοιπόρο τους τον Έκτορα που παρόλο που μοιάζει υπερβολικά στον παππού του, Δανιήλ Αντωνίου, είναι ένας ήπιος χαρακτήρας, καλοσυνάτος και χαρούμενος.
Οι γνώσεις της Κατερίνας Κοφινά για την αρχαιολογία ανοίγουν έναν νέο κόσμο στους αναγνώστες με αναφορές στην Ατλαντίδα, στο Στόουνχετζ, στην κατάρα των Φαραώ, σε Δρύιδες και σε Τιτάνες. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στα χρυσά πλακίδια της ερήμου Γκόμπι που λέγεται ότι ήταν τα αρχεία του αρχαίου κόσμου. Επίσης γίνονται αναφορές σε παλιές θρησκείες και θεότητες, σε τελετουργίες ανθρώπων που λάτρευαν διάφορα πλάσματα, πνεύματα και φριχτές θεότητες αλλά και σε ιστορίες για τους «άρχοντες του κόσμου» – τους ανώτερους προγόνους που είχαν έρθει από τον ουρανό- που ακούγονται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς.
Αλλά η συγγραφέας δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Οι «Σκισμένες σελίδες» αποτελούν και μια αφορμή ώστε να ξεδιπλώσει στις σελίδες του βιβλίου μικρά σχόλια της συγγραφέως, όπως θα λέγαμε, που κάνουν νύξη για τη διαφορά ανάμεσα στο άγχος των αστικών κέντρων σε σχέση με εκείνη τη γαλήνη της υπαίθρου, στην αναλγησία και κακή συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στα ζώα αλλά και στο πως η Ελλάδα καταφέρνει να κουκουλώσει τον πολιτισμό μας αντί να τον αναδεικνύει κάτι που ίσως αποτελεί κι ένα μικρό παράπονο της ίδιας για το πόσο παραγκωνισμένο είναι γενικότερα το επάγγελμα του αρχαιολόγου.
Όμως, το βιβλίο της Κατερίνας Κοφινά δεν παύει να είναι μια ιστορία τρόμου. Μια ιστορία που μας αποκαλύπτει ότι το κακό κρύβεται κάτω από τη γη, πίσω από τα λαμπρά σύννεφα της βροχής, μέσα στα απύθμενα βάθη της θάλασσας, δίπλα στα ψηλά χορτάρια της εξοχής, πάνω στα φτερά των εντόμων. Μεγαλώνει από τους πιστούς και εξαπολύει τον φθόνο του στους ανθρώπους. Το κακό έχει για μορφή του ένα απαίσιο πρόσωπο στη όψη, είναι ένα μίασμα που ο ήλιος αδυνατεί να φωτίσει και το φεγγάρι της νύχτας δεν θέλει να το δει κατάματα γιατί του προκαλεί φρίκη. Εσείς, άραγε, τολμάτε να αναμετρηθείτε μαζί του;
To βιβλίο της Κατερίνας Κοφινά «Σκισμένες σελίδες» κυκλοφορεί από τη Δυάς Εκδοτική.
Book Tales 