Έρχεται από τα δυτικά σαν πελώριο στόμα στον ουρανό.
Έτοιμο να καταπιεί τον κόσμο. Πιο δυσοίωνο κι από το
σκότος του Άδη. Πιο απειλητικό κι από τα μαύρα κύματα που
έπνιξαν τις στρατιές του Φαραώ στην Ερυθρά Θάλασσα.
Τι είναι;
Κανείς δεν έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο.
Ένα σύννεφο που δε μοιάζει με σύννεφο.
Μια απόκοσμη σκοτεινιά στο βάθος του ορίζοντα, που
καλπάζει σκεπάζοντας τα βουνά, τους αμμόλοφους και τα
μονοπάτια των καραβανιών.
Ένα σκούρο πέπλο που ζυγώνει, αφύσικο και ζοφερό.
Σε λίγες στιγμές θα έχει καταφτάσει. Θα σαρώνει την πόλη ενός προδομένου βασιλιά………
Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι να γράψω ,ώστε αυτό που θέλω να σας μεταδώσω για το βιβλίο, να μην είναι πολύ λίγο μπροστά σε αυτό που πραγματικά είναι το συγκεκριμένο βιβλίο. Δηλαδή ένα αριστούργημα. Προσωπικά, και δεν είναι υπερβολή , από τη πρώτη σελίδα του ένιωσα μια έλξη μοναδική.
Από τις ανεμοδαρμένες ερήμους της Ιουδαίας μέχρι τα ομιχλώδη μονοπάτια της αστραφτερής Ρώμης, το βιβλίο αφηγείται τη ζωή ανθρώπων που πάλεψαν με τα εσωτερικά τους σκοτάδια, με ενοχές με τύψεις με μυστικά και κατάφεραν κάποιοι να βγουν στο φως και κάποιοι άλλοι όχι. Αδιαμφισβήτητα όμως όλοι κατέληξαν σημαδεμένοι.
Δεν πρόκειται για ένα θρησκευτικό μυθιστόρημα αλλά για ένα μυθιστόρημα που με βάση τον ιστορικό άξονα μας παρουσιάζει από μια άλλη σκοπιά την εποχή της Σταύρωσης του Χριστού αλλά και τα μετέπειτα χρόνια. Άραγε ξέρουμε τα πάντα για τις τελευταίες ώρες του Χριστού; Αποδεικνύεται ότι μάλλον όχι. Όπως δεν ξέρουμε πολλά πρόσωπα τα οποία έπαιξαν ρόλο τότε και αργότερα στην ιστορία και τη διαμόρφωση της. Και σίγουρα δεν έχουμε ιδέα για κάποια πρόσωπα, τα οποία θεωρούσαμε ότι γνωρίζαμε ποιοι άνθρωποι πραγματικά ήταν.
Ένα γεγονός τόσο γνωστό και οικείο σε όλους μας και συνάμα με τόσες άγνωστες πτυχές. Με σεβασμό στην ιστορία, ο συγγραφέας πλέκει ιστορικά και αληθινά γεγονότα με τη μυθοπλασία και το αποτέλεσμα είναι απλά φανταστικό.
Και η ιστορία αρχίζει κάπως έτσι…<<Και όμως, εκείνη την ημέρα στο Πραιτώριο της Ιερουσαλήμ, μια γυναίκα όρθωσε το ανάστημά της και προσπάθησε να σώσει τον Ναζωραίο, κάνοντας ό,τι δεν τόλμησαν δεκάδες άντρες γύρω της. Το όνομά της Κλαυδία Πρόκλα.>> Η σύζυγος του ίδιου του Πόντιου Πιλάτου, του ανθρώπου που δίκασε τον Ιησού. Και από μια Ρωμαία της άρχουσας τάξης, έγινε μια γυναίκα που αφιέρωσε τον εαυτό της στο να βοηθάει τους κατατρεγμένους , μια γυναίκα που σε καιρούς αντίξοους, επέλεξε το δικό της πεπρωμένο, ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς και ανακηρύχθηκε στο τέλος, μετά το θάνατο της σε Αγία.
Από την άλλη ο πόντιος Πιλάτος , ένας τραγικός δικαστής ο οποίος νίπτοντας τα χέρια του σημαδεύτηκε από μια Δίκη που τον στοίχιωσε και τελικά τον αλλοτρίωσε ως άνθρωπο κάνοντας τον να χάσει το δρόμο του έστω και περιστασιακά αλλά και κάτι ακόμα που τον πόνεσε απίστευτα πολύ. Το γάμο του. Ένας φιλόδοξος άνδρας που ξεκίνησε με πολλά όνειρα και κατέληξε , ξεχασμένος και ψυχικά αβοήθητος. Μεγάλο το βάρος για να το σηκώσει.
Είναι ο σπουδαίος Ρωμαίος που τα τελευταία πέντε χρόνια κυβερνά αυτή την ανεμοδαρμένη άκρη του κόσμου για
λογαριασμό του αυτοκράτορα Τιβέριου. Ο άνθρωπος που ενσαρκώνει κάθε ανδρικό ιδεώδες. Επιτυχημένος, εύπορος, γοητευτικός, με μια όμορφη γυναίκα στο πλευρό του. Υπάρχουν φορές που τον προσφωνούν Διοικητή, ή Προκουράτορα, ή Έπαρχο. Στην πραγματικότητα ο ακριβής τίτλος του μαρτυρά όλη την αρχοντιά της ρωμαϊκής υπεροχής: είναι ο Επίτροπος της Ιουδαίας. Κι έχει υπό την ευθύνη του μια ράτσα δύσκολη, έναν λαό που είναι πιο σκληρός και από τις πέτρες των τειχών του.
Και όμως.
Σήμερα, από τη στιγμή που μπήκε στο γραφείο του, δε θυμίζει σε τίποτα τον αγέρωχο Επίτροπο που ξέρουν όλοι. Στα σαράντα ένα του δείχνει βαρύς και κουρασμένος. Τα κόκαλά του πονούν, τα μάτια του τσούζουν. Είναι γεμάτος θυμό, σύγχυση, αηδία. Και, σκυμμένος πάνω από τις περγαμηνές που έχει υπογράψει, κρατάει το κεφάλι του με χέρια που τρέμουν.
Σκέφτεται ακόμη το βλέμμα του Ναζωραίου που καταδίκασε πριν από δύο ώρες και δεν μπορεί να ησυχάσει.
Παρακολουθούμε ακόμα την οδύσσεια ενός παλιού Ρωμαίου στρατηγού, που σαράντα χρόνια μετά τη Σταύρωση έφερε στο φως τα κρυμμένα μυστικά οδεύοντας προς τη δική του λύτρωση. Θα διαβάσουμε όπως ανέφερα για πολλά πρόσωπα που σημάδεψαν με το δικό τους τρόπο το ρου της ιστορίας.
Όπως ανέφερα και πιο πάνω ο συγγραφέας πλέκει τη μυθοπλασία με τη πραγματικότητα ξεκινώντας από ένα αληθινό γεγονός και μας χαρίζει απλόχερα ένα βιβλίο μου μιλάει μέσα από την ιστορία για την ανθρώπινη ελπίδα , για την αγάπη, τη προδοσία σε όλες της τις μορφές , τον έρωτα, την ανιδιοτελή αγάπη.
Ωραία γραφή και ύφος απλό αλλά ουσιαστικό. Ο Στέφανος Δάνδολος σέβεται το μεγαλειώδες αυτό θέμα για το οποίο δημιούργησε το μυθιστόρημα του και καταφέρνει χωρίς υπερφίαλες λέξεις να μας δημιουργήσει συναισθήματα απίστευτα.
Ωραίοι χαρακτήρες που σε μια τόσο μακρινή και ξεχασμένη θα έλεγα εποχή κατάφεραν μέσα από τη πένα του συγγραφέα να μας κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.
«Μα το μήνυμα, κυρία! Το μήνυμα! Εγώ ανέλαβα να μεταφέρω το μήνυμά σας στον Επίτροπο! Με στείλατε στον
υπασπιστή του. Ήταν το πιο κρίσιμο σημείο της δίκης. Λίγο
πριν αρχίσουν να τον φτύνουν και να τον χτυπούν! Ίσως έκανα λάθος. Ίσως…»
Το μήνυμα.
Για ποιο μήνυμα μιλούν;
Μας δημιουργεί μια θλίψη, μια συγκίνηση αλλά τελικά εκείνο που μας αφήνει είναι η ελπίδα που τόσο πολύ έχουμε όλοι μας ανάγκη-ή τουλάχιστον πολλοί από εμάς ότι σε αυτό το κόσμο υπάρχει ακόμα περιθώριο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, αλλάζοντας το τρόπο τον οποίο βλέπουμε και εν κατακλείδι χειριζόμαστε καταστάσεις οι οποίες στο μέλλον θα γίνουν γεγονότα τα οποία δεν θα μπορούν να αλλάξουν. Οπότε όπως καταλαβαίνετε , η ευκαιρία μας δίνεται πάντα. Το θέμα είναι να μπορέσουμε να τη δούμε και να έχουμε τη θέληση να την αρπάξουμε και να τη μετατρέψουμε σε κάτι ωφέλιμο.
Η ωραιότερη ιστορία του κόσμου , μέσα από τη εξαιρετική γραφή του συγγραφέα, έχει πολλά να μας διδάξει ….
Το βιβλίο του Στέφανου Δάνδολου «Η Δίκη που άλλαξε το κόσμο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Book Tales 