«Το εξπρές του Μεσονυκτίου» των Billy Hayes & William Hoffer…

Θυμάμαι ότι ήταν τέλη της δεκαετίας του 1990 και εγώ ήμουν γύρω στα 19 με 20 όταν πέτυχα τυχαία στην τηλεόραση την ταινία «Το εξπρές του Μεσονυκτίου» σε σκηνοθεσία του Άλαν Πάρκερ και σε σενάριο του Όλιβερ Στόουν και κυριολεκτικά συγκλονίστηκα από την ιστορία του Billy Hayes. Στους τίτλους τέλους παρατήρησα ότι πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Hayes και η ταινία βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του το οποίο για κάποιο λόγο δεν είχα διαβάσει μέχρι σήμερα 25 περίπου χρονιά αφού είδα την ταινία.

Αυτό που σίγουρα έχω κάνει και αγαπώ ιδιαίτερα είναι να ακούω συχνά την μουσική που έντυσε «Το εξπρές του Μεσονυκτίου» όπως κάνω άλλωστε με κάθε soundtracks από ταινίες καθώς είναι ένα είδος μουσικής που λατρεύω. Η ταινία του Όλιβερ Στόουν προτάθηκε για έξι Όσκαρ ανάμεσα τους αυτά της καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας κερδίζοντας τελικά δύο για καλύτερο διασκευασμένο σενάριο και μουσικής. Τι έλεγα παραπάνω για τα soundtracks; Αν δεν την έχετε δει να την δείτε αν και έχει αρκετές διαφορές από το βιβλίο που επίσης προτείνω να διαβάσετε οπωσδήποτε!

Η ιστορία του Billy Hayes είναι από εκείνες που κάθε άνθρωπος εύχεται να μην του τύχει και διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1970. Ξέρετε παιδιά των λουλουδιών, χίπηδες, ο πόλεμος του Βιετνάμ και γενικά σε μια δεκαετία όπου όλα ήταν εντελώς διαφορετικά σε σχέση με το σήμερα. Ο Hayes είναι ένας από τους νέους εκείνης της εποχής που ακόμα αμφιταλαντεύεται, παρόλο που φοιτά σε πανεπιστημιακή σχολή, από κάπως αυστηρή οικογένεια που ναι μεν θέλει να ζήσει τη ζωή του χωρίς περιορισμούς και πρέπει αλλά και δεν θέλει να απογοητεύσει τους δικούς του, ειδικά τον πατέρα του, που μια ζωή έκανε οικονομίες για να μπορέσουν τα παιδιά του να σπουδάσουν.

Παρόλα αυτά η δίνη της εποχής που ζει ο Billy τον ρουφάει στην κυριολεξία με αποτέλεσμα να παρατήσει τις σπουδές του και να αρχίσει να ταξιδεύει ώστε να ζήσει στο μέγιστο τα χρόνια της νιότης του που δεν θα ξαναγυρίσουν. Μέσα σε όλα αυτά δοκιμάζει νέες εμπειρίες όπως το να καπνίζει μαριχουάνα και δυστυχώς αυτό είναι που στην ουσία θα του καταστρέψει και τη ζωή αλλά και τα ανέμελα χρόνια της νιότης του που τόσο ήθελε να ζήσει στο έπακρο.

Τα βήματα του θα τον φέρουν στην Τουρκία, εκεί όπου η μαριχουάνα είναι αρκετά πιο φθηνή σε σχέση με την Αμερική, και παρόλο που έχει καταφέρει να κρύψει επιμελώς πάνω του τα γεμάτα πακέτα με μαριχουάνα δεν θα καταφέρει να ξεφύγει από τις αστυνομικές αρχές οι οποίες έχουν στήσει μπλόκο στο αεροδρόμιο. Η σωματική έρευνα που θα κάνουν στον Hayes θα αποκαλύψει γύρω στα 2 κιλά μαριχουάνα και θα είναι η αιτία που θα καταλήξει στη φυλακή. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι ότι όχι μόνο το εμπόριο αλλά και η κατοχή ναρκωτικών, όπως η μαριχουάνα, είναι ένα σοβαρό έγκλημα για τις Τουρκικές Αρχές και θα νιώσει στο πετσί του ακριβώς πως λειτουργεί η Τουρκική Δικαιοσύνη. Κάτι που πιστέψτε με δεν έχει αλλάξει και πολύ μετά από περίπου 50 χρόνια.

Από την ώρα που ο Billy θα βρεθεί πίσω από τα κάγκελα της φυλακής θα ανακαλύψει ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφέρει να επιβιώσει μέσα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει εποχές Μεσαίωνα και ότι θα πρέπει να σκληρύνει τον εαυτό του για να μπορέσει να βγει αλώβητος και σωματικά αλλά και ψυχολογικά από αυτή την κατάσταση. Γιατί ενώ όλοι του λένε ότι ίσως εκτίσει γύρω στους 20 μήνες ποινή ο ίδιος αρχίζει να συνειδητοποιεί εκείνα τα «ψιλά γράμματα» που κανένας δεν συνηθίζει να διαβάζει και ότι τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα για εκείνον παρόλο που έχει ξεκινήσει άμεσα ένας ανελέητος αγώνας για την απελευθέρωση του. Και τελικά, όσο περνάει ο καιρός, ο Hayes καταλήγει ότι ο μόνος τρόπος για να αναπνεύσει και πάλι τον αέρα της ελευθερίας είναι να δραπετεύσει. Κάτι που φαντάζει εντελώς αδύνατο να γίνει από τις Τουρκικές φυλακές αν δεν καταλήξει στο νεκροτομείο.

Η ταινία του Άλαν Πάρκερ είναι πολύ πιο σκληρή και ωμή σε σχέση με το βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Hayes χωρίς όμως να καταντά βαρετό στο μάτι του αναγνώστη καθώς η γραφή του, που δεν είναι συγγραφέας αλλά ένας άνθρωπος που εξιστορεί τη ζωή του, δημιουργεί ποικίλα συναισθήματα στους αναγνώστες. Από τη μια θέλουμε να συμπονέσουμε τον ίδιο και να συμπάσχουμε μαζί του για όλα όσα περνάει μέσα στις Τουρκικές φυλακές αλλά από την άλλη θέλουμε να του φωνάξουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας πόσο ανόητες ήταν οι πράξεις ενός νέου που κυριολεκτικά δεν υπολογίζει, λόγω του νεαρού της ηλικίας του φυσικά, τις ανυπολόγιστες συνέπειες αυτών ακριβώς των πράξεων.

Διαβάζοντας την αφήγηση του Hayes καθώς περνούν οι ώρες, οι μέρες και τα χρόνια που περνά στη φυλακή αρχίζουμε και εμείς να ωριμάζουμε μαζί του και να αναγνωρίζουμε τον αγώνα που δίνει ο ίδιος με τον εαυτό του αλλά και με όσους τον περιβάλλουν προκειμένου να καταφέρει να ξεφύγει από ένα μέρος που κυριολεκτικά τον πλακώνει και του δημιουργεί ένα αίσθημα ασφυξίας. Ο εγκλεισμός του στις Τουρκικές φυλακές του δίνει το χρόνο να κάτσει να σκεφτεί και να αναλογιστεί τι έκανε μέχρι τώρα στη ζωή του, στον εαυτό του αλλά και στους δικούς του ανθρώπους και να αναθεωρήσει πολλά από όσα θεωρούσε δεδομένα στην μέχρι τώρα πορεία του. Η επιθυμία του να βρεθεί και πάλι στο ασφαλές περιβάλλον της οικογένειας του και περιτριγυρισμένος από οικεία πρόσωπα θα τον κάνει να θέσει νέους στόχους για το μέλλον με πρώτο και κύριο την απόδραση του παρόλο που όλοι του λένε να κάνει υπομονή και να εκτίσει την ποινή του.

«Το εξπρές του Μεσονυκτίου» είναι συντριπτικά μια ωμή και ειλικρινής κατάθεση ψυχής της αληθινής ιστορίας του Billy Hayes που από ένα ανόητο, επικίνδυνο και καταστροφικό λάθος της σιγουριάς της νεότητας του στέρησε ότι πιο πολύτιμο έχει ένας άνθρωπος. Την ελευθερία του. Μια έντονα συναισθηματικά αφήγηση μιας εξαιρετικά επώδυνης πορείας επιβίωσης και εξουθενωτικής προσπάθειας απελευθέρωσης ξεπερνώντας τα ανθρώπινα όρια αποδεικνύοντας τη δύναμη που ασκεί η φιλία και η γνωριμία μας με τον εσωτερικό μας εαυτό και μας κάνει να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η ταινία μπορεί να προκάλεσε την οργή των Τούρκων και να απαγορεύτηκε η προβολή της στην Τουρκία αλλά το βιβλίο εξιστορεί τι πραγματικά επικρατούσε εκείνη την εποχή στις Τουρκικές φυλακές και πόσο βάναυση, σκληρή και εντελώς τυφλή ήταν η Τουρκική δικαιοσύνη.